Gisteravond, toen het licht uit was en ik probeerde te slapen in mijn warme bedje, had ik het. Een onderwerp, een heel goed onderwerp, vond ik zelf.
Nu ik erover nadenk klinkt het belachelijk maar toen ik in bed lag en de woorden zich in mijn hoofd vormden, de zinnen door mijn gedachtes spookten, leek het allemaal zo duidelijk en waar.
Het ging over mensen. Gewone mensen, mensen die ik ken, alle soorten mensen. En over dat ik het vertrouwen in alle soorten mensen kwijt was of eigenlijk soms ben. Toen ik erover na begon te denken, op dat moment tussen slapen en leven, leek het allemaal zo groot en belangrijk.
Ik dacht aan het ziekenhuis en hoe doktoren je gewoon niet geloven. Hoe ze je woorden veranderen en totaal niet luisteren naar wat je eigenlijk zegt. Hoe ze je niet helpen en dat zij er dan voor kiezen dit goed te vinden. Hoe belachelijk ik dit vind. Ik, als onwetende student, zou toch moeten kunnen vertrouwen op zo'n dokter, die slim en betrouwbaar hoort te zijn.
Ik dacht aan de wereld en alle problemen als oorlog, honger, ziekte, waternood, natuurrampen, en ga zo maar door. Op een gegeven moment zag ik in alles en iedereen problemen.
En toen kwam er een moment in me op dat zo vredig was.
Ik lag in het ziekenhuis en praatte met 3 bejaarden op mijn zaal. Ze waren zo aardig en vooral ook zo ziek. Als eerste was er die mevrouw die bij de dokter was geweest, omdat ze last had van 'ademnood' (zij lag in het bed tegenover mij). De dokter ging er vanuit dat ze iets met het hart had, omdat ze natuurlijk oud was en dit leek het meest logisch. Hij wilde haar naar het ziekenhuis sturen om een hartfilmpje te maken. Deze wijze mevrouw heeft toen een bloedonderzoek aangevraagd en als ze dit niet had gedaan weet ik niet of ze nog wel bij mij op die kamer had gelegen. Het bleek namelijk zo te zien dat ze een hb (is een bloedwaarde) van 4 had. Bij een normaal mens is deze waarde rond de 8. Toen heeft ze gelijk een bloedtransfusie gehad en bleek dat ze darmkanker heeft.
Als tweede was er meneer Vrom (hij lag naast mij) bij hem was nog niet duidelijk wat hij had maar je kon in zijn gezicht zien dat hij ontzettende pijn had. Hij lag de afgelopen jaren steeds vaker in het ziekenhuis en ik persoonlijk denk niet dat hij nog lang te leven heeft. Hij vertelde me over zijn geadopteerde kinderen en zijn familie in friesland. Over zijn zussen en zijn ouders (zijn moeder was overleden toen hij 7 was). En hij was oud, zo oud.
Als derde was er Eric (hij lag schuin tegenover mij en tegenover meneer Vrom) hij had buikpijn. Eigenlijk ging het bij hem een beetje hetzelfde als bij mij. Hij was aan het werk (deze meneer was nog niet zo heel bejaard) en op een gegeven moment kreeg hij zo'n buikpijn dat hij bijna flauwviel en helemaal raar ging doen. Zijn collega's hebben 112 gebeld en zo was hij op de zaal beland. Na een paar dagen ging het weer wat beter en werd hij naar huis gestuurd. De dokters zijn er niet achter gekomen waardoor die buikpijn nou kwam.
Nu ik een beeld heb geschetst van de mensen zal ik je mijn vredige moment vertellen. We lagen allemaal in bed en hadden net ontbeten. Het zal dus een uur of half 10 geweest zijn. We waren aan het praten over God weet wat en op een gegeven moment lachtten we allemaal. Niet om een grap maar waarschijnlijk om iets wat iemand zei. In mijn hoofd staat alles stil en zie ik de anderen net als mijzelf lachen. Het is zo'n mooi moment. We liggen daar allemaal in het ziekenhuis en toch zijn we bereid om grappen te maken, om te kletsen, om elkaar te vertellen over onszelf en over onze ziektes. En toen dat moment in mij op kwam, pas toen besefte ik me dat je het vertrouwen in de mensen om je heen, in alle soorten mensen, niet mag opgeven. Dat er tussen deze mensenmassa ook personen zijn die je wel kunt vertrouwen en die er altijd, ondanks dat je ze niet kent, voor je zullen zijn. Op welke manier dan ook.
Dat is weer genoeg wijsheid voor vandaag.... anyway, daarna gingen we een spelletje scrable doen. Op dat moment in het ziekenhuis dan. Waarschijnlijk viel ik gisteravond na dit moment in slaap.
.jpg)
